Elk jaar op 23 april. Kinderdag. Turkse nationale feestdag. Op 23 april 1920 kwam in Ankara voor het eerst een nationaal parlement bijeen. Atatürk had de onafhankelijkheidsoorlog geleid en riep deze dag uit tot Dag van het Kind, ter nagedachtenis van de omgekomen kinderen in de oorlog. Kinderen krijgen veel aandacht, hebben geen les, en mogen bijvoorbeld op plaatsen van bestuursambtenaren zitten. Het is meer een schoolfeest dan een familiefeest. Er zijn veel (verklede) optochten en volksdansen.

De kinderen dragen gedichten voor, dansen en zingen. Bij de lepeldans bijvoorbeeld hebben ze in iedere hand twee lepels die ze tegen elkaar tikken. De viering geeft ook aandacht aan Atatürk, de revolutie en de 23e april. In Turkije hebben de kinderen ook op 24 april vrij om uit te rusten. Turkije was de eerste moderne staat die in 1920 een Kinderdag invoerde. Volgens de wet mogen kinder vanaf 15 jaar werken en vanaf 14 jaar licht werk doen.

Kinderarbeid komt echter vaak voor . De meeste kinderen werken in de informele sector; landbouw, kleding en textiel industrie en kleine bedrijven . Mehmet Ülger en Astrid van Unen volgen vijf jaar het meisje Zara sinds zij als negenjarige in 2010 met haar familie in het Turkse Zwarte Zeegebied hazelnoten plukt. En met haar vele andere kinderen, zoals Hasan en Rojbin. Ze werken tijdens de oogst in augustus elf uur per dag, vaak zeven dagen per week. ’s Avonds keren ze terug naar een tentenkamp waar geen enkele voorziening aanwezig is. Elk jaar maken ze deze reis opnieuw, zodat ze altijd weer te laat op school beginnen. Zij maken na vijf jaar de balans op. Wat is er in die vijf jaar veranderd? Is de kinderarbeid teruggedrongen? Zijn de voorzieningen voor de seizoensarbeiders verbeterd? En hoe gaat het met de kinderen die dit zware werk doen? Blijft Zara volhouden op school? En hoe zit het met Hasan en Rojbin?

Bekijk hier de film.